Η μέρα ξεκίνησε δύσκολα μπορείς να το πεις αλλα εγώ εκεί, με πείσμα να ψάχνω να βρω τα θετικά εκείνα που θα με βοηθούσαν να κράτησω την διάθεση μου ισορροπημένη και την δημιουργικότητα μου σε φόρμα. Το αυτοκίνητο είχε βγάλει μια ξαφνική ζημιά, είχα μαλώσει με την οικογένεια για τα μικρά καθημερινά - πλην όμως άκρως εκνευριστικά θέματα, και το προγράμμα μου είχε ανατραπεί αλλάζοντας μου - καταστρέφοντας μου δηλαδή όλα μου τα σχέδια για ξεκούραση.

Εκεί εγώ όμως. Πείσμα. Να βρω τι είναι αυτό που θα με κρατούσε ευδιάθετη...
Φτιάχνω έναν ωραίο καφέ να πάρω μαζί μου, βάζω την αγαπημένη μου μουσική στο ραδιόφωνο  και αρχίζω να κατευθύνομαι προς το συνεργείο κάνοντας ασκήσεις ηρεμίας σε όλη την διαδρομή. 

Εκεί λοιπόν που κάτι πήγαινε να γίνει φτάνω στον προορισμό μου.  Κοιτάζει το αυτοκίνητο ο ειδικός, κοιτάζει και εμένα - γυναίκα σε περιβάλλον συνεργείου, άρα εντελώς χαμένη υπόθεση - και βγάζει την ετυμηγορία.
Η ζημιά θα κοστίσει διπλάσια από αυτο που περίμενα - σύμφωνα με το τι κόστισε δυο χρόνια πριν το ίδιο πράγμα ( ΠΧ, δηλαδή Προ Χαρατσίου, αν σε βοηθάει η μνήμη σου). Τώρα όμως είχε έξοδα ο άνθρωπος. Δεν βγαίνει. Καταλαβαίνω..(;)

Οι επιλογές που είχα αν ήθελα να έχω το αυτοκίνητο μου άμεσα ήταν η εξής μια. Να δεχτώ να μου το φτιάξει. Έστω και αν κοστολογούσε την εργασία του γύρω στα 50 ευρω την ώρα ( μάλλον μικροχειρουργός παραθύρων αυτοκινήτων ήταν και κρατούσε χαμηλό προφίλ με το να δηλώνει απλός ηλεκτρολόγος. Αλλιώς πως να το εξηγήσεις;

Περίλυπη φεύγω και αφήνω το μικρό αυτοκίνητακι μου ενώ αρχίζω να σκέφτομαι πως θα γυρίσω σπίτι. Λεωφορείο; Ή ταξί; Ένιωσα λίγο σαν τον Οδυσσέα.. Σκύλα; Η Χάρυβδη; Εκείνη την στιγμή με την απειλή της απίστευτης αναμονής σε μια στάση λεωφορείου ή τον ακόμα πιο απειλητικό κίνδυνο ενός ταξιτζή ο οποίος θα ήθελε να πάμε από τον δρόμο που θα είχε το μεγαλύτερο πρόβλημα, και μετά για να πνίξει τον πόνο του θα άναβε και ένα τσιγάρο - ο Χριστιανός- σκέφτηκα σοβαρά να το πάρω με τα πόδια. Με λίγη τύχη σε μια ωρίτσα θα ήμουν σπίτι. Άντε το πολύ μιάμιση!!!

Στο δευτερόλεπτο όμως αποφάσισε η τύχη για μένα και ακριβώς μπροστά μου ήρθε και σταμάτησε ένα ταξί.
"Κλείσε τη μύτη και μπες τώρα!"μου είπα. Όπως και έκανα.

"Καλησπέρα σας" μου είπε μια ζωντανή, καθαρή, ευγενική φωνή.
..."Καλησπέρα" ψέλισα υποψιασμένη.

"Που πάμε;" με ρωτάει ο αιφνιδιαστικά ευγενικός ταξιτζής.
Του λέω την διεύθυνση και είμαι καθόλα προετοιμασμένη για την μάχη της διαδρομής.
Και τότε ακούω εμβρόντητη:
"Απο που θέλετε να πάμε;"
Αυτός πάει να μου σπάσει τα νεύρα σήμερα! Να το δεις! Σκέφτηκα.
Του λέω και χωρίς δεύτερη κουβέντα ξεκινά την διαδρομή μας.

Αφού είχαν περάσει μερικά λεπτά και είχα αρχίσει να χαλαρώνω, αρχίζω να παρατηρώ το περιβάλλον γύρω μου. Χμ... Καθαρό. Όχι σπάνιο βέβαια για αντρικό αυτοκίνητο.
Και ξάφνου, εκεί, ανάμεσα στα δυο μπροστινά καθίσματα και πίσω απο το χειρόφρενο βλέπω ένα μικρό ανθρωπάκι που έλεγε: Απολαύστε την διαδρομή σας.
Κοιτάζω αριστερά και πάνω στην πόρτα βλέπω άλλο ένα που λέει: Η ζωή είναι παντού. Και απο τα δεξιά άλλο... Με άλλο ωραίο και αληθινό μήνυμα. Και μπροστά άλλο...
Εντυπωσιασμένη απο την ευχάριστη έκπληξη που συνάντησα μια όαση αισιοδοξίας μέσα στο λιγότερο πιθανό μέρος του κόσμου απευθύνομαι στον ταξιτζή και του λέω..,
- Δύσκολη η δουλειά σας ε;
- Συναντάτε τόσο κόσμο....
- Γιατί δύσκολη; Μου απαντάει; Την μουσικούλα μου έχω,το περιβάλλον μου το έχω φτιάξει εγώ όπως θέλω, και οι άνθρωποι που μπαίνουν εδώ θέλουν να πάνε στη δουλειά τους. Και αν τους πας δεν έχουν κανένα πρόβλημα.
...είπε ένας ταξιτζής που όπως έμαθα αργότερα, δουλεύει δώδεκα ώρες το εικοσιτετράωρο, έξι μέρες την εβδομάδα,  καθισμένος πίσω απο ένα τιμόνι και κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα μέρα μπει, μέρα βγει...

Εκείνη την στιγμή ευχαρίστησα την ζημιά που είχα πάθει το αμάξι μου.
Και μου δόθηκε άλλη μια ευκαιρία να επιβεβαιώσω την πεποίθηση που είχα μέσα μου, ότι το περιβάλλον στο οποίο ζούμε είναι το περιβάλλον το οποίο έχουμε μέσα μας. Και το έξω το ακολουθεί. Και όχι το αντίστροφο. 

ΥΓ. Δεν χρειάστηκε να καταβάλω άλλη προσπάθεια να μου φτιάξω την διάθεση. Η καλή διάθεση του ανθρώπου που συνάντησα έβγαλε νοκ-αουτ την δική μου ακεφιά στο λεπτό! Οι μπαταρίες μου ήταν και πάλι γεμάτες, η αισιοδοξία μου στα γνώριμα ψηλά επίπεδα και η εσωτερική μου γαλήνη απλωνόταν ξανά μέσα μου. Θυμήθηκα επίσης πως αν μπορεί ο κάθε ένας από εμάς να επηρεάσει τους γύρω του θετικά,  τότε το κύμα αυτό θα απλωθεί παντού...και οι καρδιές θα γαληνέψουν, σαν όπως όταν γυρίζουν σπίτι, στα γνωστά και στα οικεία...εκεί που είναι ασφαλές και όμορφο να είσαι ο εαυτός σου. 


Ελίνα Γιαχαλή 

NLP Life Coach

Πληροφορίες σχετικά με τα επόμενα σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης μπορείς να βρεις εδώ.