Και αν φόβιζες το Φόβο μια και καλή;

Σήμερα επέλεξα να μιλήσω για τις δυνατότητες που έχουμε μέσα από μια ιστορία - μεταφορά.

Τι θα συνέβαινε λοιπόν αν σήμερα αποφασίζες να μην πιεις νερό για όλη τη μέρα, στο σώμα σου; Πιο συγκεκριμένα τι σύμπτωμα θα έχει δείξει το σώμα σου αύριο το απόγευμα;

α. Θα έχει ξεπρηστεί, αφού θα του έχεις δώσει λιγότερα υγρά;

β. Θα έχει πρηστεί;

γ. Τίποτα;

To let something IN you have to let something else GO...
www.lifecoachelina.com

Οι περισσότεροι θα γνωρίζουν από προσωπική πείρα ότι το σώμα μας θα έχει πρηστεί, παρότι του έχουμε στερήσει τα υγρά!

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Απλό.

Μόλις σταματήσουμε να πίνουμε νερό, τα νεφρά μας θα φοβηθούν ότι έρχεται περίοδος έλλειψης του στοιχείου που χρειάζονται. Ως αποτέλεσμα, θα αρχίσουν να κατακρατούν αυτό που πρόλαβαν να πάρουν. Το ίδιο θα συμβεί και στους ιστούς, στους μυς κλπ. Το αποτέλεσμα είναι ένα σώμα γεμάτο εγκλωβισμένα υγρά παντού, παρά το γεγονός ότι του δώσαμε λιγότερο από αυτά....

Τι θα συμβεί λοιπόν ότι αρχίσουμε πάλι να πίνουμε νερό;

Το σώμα θα πάψει να 'φοβάται' την περίοδο έλλειψης και θα πάψει να κρατάει 'αιχμάλωτο' αυτό που "πρόλαβε" και "άρπαξε"...

Το αποτέλεσμα είναι να απελευθερωθεί από το έξτρα νερό, και η εισροή και εκροή των υγρών θα ομαλοποιηθεί και θα επιστρέψει η ισορροπία.

Δηλαδή... το σώμα θα κρατάει αυτό που είναι ωφέλιμο και θα διώχνει αυτό που δεν χρειάζεται.

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι ανήκουν στον τομέα της βιολογίας ή ενδεχομένως της σωματικής υγείας.

Εδώ έχει ενδιαφέρον να ανοίξουμε λίγο τον φακό και να δούμε και λίγο πιο πέρα από το προφανές...

Τι συμβαίνει άραγε, όταν πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει υγεία και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να διατηρήσουμε τη δική μας; Παρόλα αυτά  θυμώνουμε και εξαγριωνόμαστε γιατί μας προκύπτει ξαφνικά να αρρωσταίνουμε συνεχώς;

Τι συμβαίνει όταν πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι «στις μέρες μας» και (φυσικά) καταλήγουμε να μην συναντάμε κανέναν;

Τι συμβαίνει όταν πιστεύουμε  ότι είναι δύσκολο να χάσουμε βάρος και καταλήγουμε να υποσιτιζόμαστε αλλά και πάλι να μην χάνουμε γραμμάριο?

Ή για να στο πως πω πιο απλά, τι είναι αυτό που νομίζεις ότι είναι δύσκολο να έχεις; Και προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατήσεις όσο από αυτό έχεις αποκτήσει;

Τι είναι αυτό που νομίζεις ότι είναι δύσκολο να έχεις;

Πες μου αλήθεια...το καταφέρνεις;;;

Τι θα συμβεί αν δεχτείς ότι για πολύ κόσμο υπάρχει σε αφθονία, και μπορεί να υπάρξει και για σένα αν πάψεις να το φοβάσαι;!

Ξέρω ότι ρωτάω και καθαρή πρόταση δεν έχω δώσει στο άρθρο. Είμαι Coach και η δουλειά μου είναι στην ουσία να σε βοηθήσω να δώσεις εσύ τις απαντήσεις που σου ταιριάζουν. Σαν Ελίνα όμως θα πω την πραγματικότητα που εμένα με έχει βοηθήσει πολύ. Εξυπηρετεί πολύ να πάψεις να φοβάσαι ότι δεν θα έχεις αυτό που χρειάζεσαι.  Because…what you resist, persists!

Eλίνα Γιαχαλή

...σαν ένα δάσος.

Σήμερα είχα την τύχη να πάρω μέρος σε μια εξόρμηση για μανιτάρια. Πρωτόγνωρη εμπειρία! Κυνήγι  μικρών λιχουδιών μέσα στο δάσος, παρέα με το θρόισμα των φύλλων, τις μυρωδιές του νωπού χώματος και την αίσθηση ότι πολλά μικρά ματάκια σε παρατηρούν πίσω από τα δέντρα, με λίγο φόβο, λίγη περιέργεια και λίγη αδιαφορία μαζί. Οι αισθήσεις σε full speed! Επιτέλους! 



Χαθήκαμε μέσα στις θάλασσες από φτέρες, και χτενίζαμε με τα μάτια μας το έδαφος για να βρούμε τα μικρά μανιτάρια. Με μια αίσθηση κατάκτησης φωνάζαμε τους δικούς μας να δουν αυτό που βρήκαμε, και να το θαυμάσουμε όλοι μαζί, πριν το κόψουμε και το βάλουμε στο καλάθι με την υπόλοιπη σοδειά μας...  

Αυτό όμως που είχε ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον ήταν να παρατηρώ και να ακούω τους υπόλοιπους της ομάδας γύρω μας στην αναζήτηση τους για το καλό μανιτάρι.

Κάποιοι λοιπόν είπαν ότι ξύπνησαν από τις έξι  το πρωί, και βγήκαν να μαζέψουν τα καλύτερα. 
Και γέμισαν το καλάθι τους με αυτά... 

Κάποιοι άλλοι είπαν ότι αφού πέρασαν και άλλοι από δω σίγουρα θα τα μάζεψαν όλα, βεβαιώνοντας τους εαυτούς τους ότι δεν υπάρχουν άλλα καλά μανιτάρια πια. 
Και έτσι το καλάθι τους έμεινε σχετικά άδειο... 

Επίσης υπήρχαν εκείνοι που είπαν σε εκείνους μόνο τα χαλασμένα "τυχαίνουν".
Και συμβιβάστηκαν βάζοντας τα χαλασμένα στο καλάθι τους...

Και κάποιοι άλλοι απλά πήγαν στο δάσος αποφασισμένοι να μαζέψουν μανιτάρια,  έψαξαν και τα βρήκαν. Και γέμισαν το καλάθι τους με αυτά,τα μαγείρεψαν σπίτι συνοδεύοντας τα με λίγο καλό κρασί και απολαμβάνοντας τα με την αγαπημένη τους παρέα...

Οι "ξένοι" θα το έλεγαν abundance . Άλλοι το λένε τύχη.
Εγώ πλέον πιστεύω ότι είναι επιλογή το τι έχει αποφασίσει να βρει για το καλάθι της ζωής του ο κάθε ένας από εμάς. Εσείς σε πια ομάδα θα θέλατε να βρίσκετε τον εαυτό σας πιο συχνά; 

Ελίνα Γιαχαλή 

NLP Life Coach

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την προσωπική σας ανάπτυξη μπορείτε να βρείτε εδώ. 

Η μέρα ξεκίνησε δύσκολα μπορείς να το πεις αλλα εγώ εκεί, με πείσμα να ψάχνω να βρω τα θετικά εκείνα που θα με βοηθούσαν να κράτησω την διάθεση μου ισορροπημένη και την δημιουργικότητα μου σε φόρμα. Το αυτοκίνητο είχε βγάλει μια ξαφνική ζημιά, είχα μαλώσει με την οικογένεια για τα μικρά καθημερινά - πλην όμως άκρως εκνευριστικά θέματα, και το προγράμμα μου είχε ανατραπεί αλλάζοντας μου - καταστρέφοντας μου δηλαδή όλα μου τα σχέδια για ξεκούραση.

Εκεί εγώ όμως. Πείσμα. Να βρω τι είναι αυτό που θα με κρατούσε ευδιάθετη...
Φτιάχνω έναν ωραίο καφέ να πάρω μαζί μου, βάζω την αγαπημένη μου μουσική στο ραδιόφωνο  και αρχίζω να κατευθύνομαι προς το συνεργείο κάνοντας ασκήσεις ηρεμίας σε όλη την διαδρομή. 

Εκεί λοιπόν που κάτι πήγαινε να γίνει φτάνω στον προορισμό μου.  Κοιτάζει το αυτοκίνητο ο ειδικός, κοιτάζει και εμένα - γυναίκα σε περιβάλλον συνεργείου, άρα εντελώς χαμένη υπόθεση - και βγάζει την ετυμηγορία.
Η ζημιά θα κοστίσει διπλάσια από αυτο που περίμενα - σύμφωνα με το τι κόστισε δυο χρόνια πριν το ίδιο πράγμα ( ΠΧ, δηλαδή Προ Χαρατσίου, αν σε βοηθάει η μνήμη σου). Τώρα όμως είχε έξοδα ο άνθρωπος. Δεν βγαίνει. Καταλαβαίνω..(;)

Οι επιλογές που είχα αν ήθελα να έχω το αυτοκίνητο μου άμεσα ήταν η εξής μια. Να δεχτώ να μου το φτιάξει. Έστω και αν κοστολογούσε την εργασία του γύρω στα 50 ευρω την ώρα ( μάλλον μικροχειρουργός παραθύρων αυτοκινήτων ήταν και κρατούσε χαμηλό προφίλ με το να δηλώνει απλός ηλεκτρολόγος. Αλλιώς πως να το εξηγήσεις;

Περίλυπη φεύγω και αφήνω το μικρό αυτοκίνητακι μου ενώ αρχίζω να σκέφτομαι πως θα γυρίσω σπίτι. Λεωφορείο; Ή ταξί; Ένιωσα λίγο σαν τον Οδυσσέα.. Σκύλα; Η Χάρυβδη; Εκείνη την στιγμή με την απειλή της απίστευτης αναμονής σε μια στάση λεωφορείου ή τον ακόμα πιο απειλητικό κίνδυνο ενός ταξιτζή ο οποίος θα ήθελε να πάμε από τον δρόμο που θα είχε το μεγαλύτερο πρόβλημα, και μετά για να πνίξει τον πόνο του θα άναβε και ένα τσιγάρο - ο Χριστιανός- σκέφτηκα σοβαρά να το πάρω με τα πόδια. Με λίγη τύχη σε μια ωρίτσα θα ήμουν σπίτι. Άντε το πολύ μιάμιση!!!

Στο δευτερόλεπτο όμως αποφάσισε η τύχη για μένα και ακριβώς μπροστά μου ήρθε και σταμάτησε ένα ταξί.
"Κλείσε τη μύτη και μπες τώρα!"μου είπα. Όπως και έκανα.

"Καλησπέρα σας" μου είπε μια ζωντανή, καθαρή, ευγενική φωνή.
..."Καλησπέρα" ψέλισα υποψιασμένη.

"Που πάμε;" με ρωτάει ο αιφνιδιαστικά ευγενικός ταξιτζής.
Του λέω την διεύθυνση και είμαι καθόλα προετοιμασμένη για την μάχη της διαδρομής.
Και τότε ακούω εμβρόντητη:
"Απο που θέλετε να πάμε;"
Αυτός πάει να μου σπάσει τα νεύρα σήμερα! Να το δεις! Σκέφτηκα.
Του λέω και χωρίς δεύτερη κουβέντα ξεκινά την διαδρομή μας.

Αφού είχαν περάσει μερικά λεπτά και είχα αρχίσει να χαλαρώνω, αρχίζω να παρατηρώ το περιβάλλον γύρω μου. Χμ... Καθαρό. Όχι σπάνιο βέβαια για αντρικό αυτοκίνητο.
Και ξάφνου, εκεί, ανάμεσα στα δυο μπροστινά καθίσματα και πίσω απο το χειρόφρενο βλέπω ένα μικρό ανθρωπάκι που έλεγε: Απολαύστε την διαδρομή σας.
Κοιτάζω αριστερά και πάνω στην πόρτα βλέπω άλλο ένα που λέει: Η ζωή είναι παντού. Και απο τα δεξιά άλλο... Με άλλο ωραίο και αληθινό μήνυμα. Και μπροστά άλλο...
Εντυπωσιασμένη απο την ευχάριστη έκπληξη που συνάντησα μια όαση αισιοδοξίας μέσα στο λιγότερο πιθανό μέρος του κόσμου απευθύνομαι στον ταξιτζή και του λέω..,
- Δύσκολη η δουλειά σας ε;
- Συναντάτε τόσο κόσμο....
- Γιατί δύσκολη; Μου απαντάει; Την μουσικούλα μου έχω,το περιβάλλον μου το έχω φτιάξει εγώ όπως θέλω, και οι άνθρωποι που μπαίνουν εδώ θέλουν να πάνε στη δουλειά τους. Και αν τους πας δεν έχουν κανένα πρόβλημα.
...είπε ένας ταξιτζής που όπως έμαθα αργότερα, δουλεύει δώδεκα ώρες το εικοσιτετράωρο, έξι μέρες την εβδομάδα,  καθισμένος πίσω απο ένα τιμόνι και κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα μέρα μπει, μέρα βγει...

Εκείνη την στιγμή ευχαρίστησα την ζημιά που είχα πάθει το αμάξι μου.
Και μου δόθηκε άλλη μια ευκαιρία να επιβεβαιώσω την πεποίθηση που είχα μέσα μου, ότι το περιβάλλον στο οποίο ζούμε είναι το περιβάλλον το οποίο έχουμε μέσα μας. Και το έξω το ακολουθεί. Και όχι το αντίστροφο. 

ΥΓ. Δεν χρειάστηκε να καταβάλω άλλη προσπάθεια να μου φτιάξω την διάθεση. Η καλή διάθεση του ανθρώπου που συνάντησα έβγαλε νοκ-αουτ την δική μου ακεφιά στο λεπτό! Οι μπαταρίες μου ήταν και πάλι γεμάτες, η αισιοδοξία μου στα γνώριμα ψηλά επίπεδα και η εσωτερική μου γαλήνη απλωνόταν ξανά μέσα μου. Θυμήθηκα επίσης πως αν μπορεί ο κάθε ένας από εμάς να επηρεάσει τους γύρω του θετικά,  τότε το κύμα αυτό θα απλωθεί παντού...και οι καρδιές θα γαληνέψουν, σαν όπως όταν γυρίζουν σπίτι, στα γνωστά και στα οικεία...εκεί που είναι ασφαλές και όμορφο να είσαι ο εαυτός σου. 


Ελίνα Γιαχαλή 

NLP Life Coach

Πληροφορίες σχετικά με τα επόμενα σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης μπορείς να βρεις εδώ.

Περνώ και μόνη μου καλά… και 17 ακόμα εικονογραφημένα.

Ιf you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together!

Ποτέ δεν γράφω για την μέρα της γυναίκας. Και ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να την γιορτάσω. Από μικρή απλά δεν έβρισκα τον λόγο. Δεν χαιρόμουν για κάτι συγκεκριμένο ίσως επειδή δεν έζησα την περίοδο με την μεγάλη ανισότητα των δύο φύλων και πήρα ως δεδομένα  κάποια δικαιώματα μας. Με τον καιρό πάλι, αυτή η αίσθηση της μάταιης γιορτής  μετατράπηκε σε βεβαιότητα και φτάνω πλέον τώρα στην μέρα της γυναίκας να νιώθω και μια λύπη...

 Δεν θα βγω εκείνη την μέρα. Τουλάχιστον όχι  για να το γιορτάσω  με τις φίλες μου τις οποίες υπεραγαπώ και πολύ χρειάζομαι. Ούτε και εκείνες έχουν να γιορτάσουν κάτι ιδιαίτερο εκείνη την μέρα, το’ χουμε συζητήσει.

Δεν θα βγω γιατί αυτό που θα αντικρίσει κανείς  σε μια πρώτη ανάγνωση είναι loud fun. Με το ζόρι ίσως... Σε δεύτερη ανάγνωση,  δε, μπορεί να  διαπιστώσει μια εξαναγκαστική διασκέδαση και ίσως και  μια κρυμμένη μοναξιά.  Όμορφα πρόσωπα, ωραία ρούχα, ταβέρνες, μπαράκια αλλά μάτια… κενά...ή αμήχανα. Γεμάτα από μια θλίψη που κρύβεται στα δυνατά γέλια και στα προσποιητή άνεση. Από έξω άνεση και από μέσα…

Τι ακριβώς γιορτάζεται εκείνη την ημέρα με το να βγαίνουμε όλες έξω μαζί και να οργώνουμε την νύχτα; Εγώ σαν γυναίκα γιορτάζω την θηλυκότητα μου με άλλες γυναίκες; Σαν ένα «δεν σας χρειαζόμαστε εσάς τους  άντρες για να περνάμε καλά» ένα πράγμα; Μα θα τρελαθώ τώρα!!!

It takes a lot of strength to accept your weaknesses!

Μήπως συνηθίσαμε να εμφανιζόμαστε σαν αυτόνομες και δυνατές, ενώ η ψυχή μας λαχταράει έναν άνθρωπο που θα μας χρειάζεται για αυτό ακριβώς που είμαστε;

Μήπως συνηθίσαμε να προβάλλουμε την ανεξαρτησία μας και να διατεινόμαστε ότι δεν χρειαζόμαστε έναν άντρα για να μας ολοκληρώσει;  Εμείς - σου λέει-  είμαστε το προϊόν που είναι αυτόνομο, αυτόφωτο,  αυτοδημιούργητο. ( και μετά το πέρας της λήξης του θα αυτοκαταστραφεί;).

Έχουμε την δουλειά μας, τα λεφτά μας, τους φίλους μας και όλα καλά. Περνώ και μόνη μου καλά. Ναι,  ναι. Θα το πω πολλές φορές και να δεις που στο τέλος θα το πιστέψουμε.

Από την άλλη… πόσες φορές που άκουσες κάτι ευχάριστο δεν ευχήθηκες να είχες τον δικό σου άνθρωπο να το μοιραστείς; Πόσες φορές πάνω σε μια ανησυχία σου δεν χρειάστηκες το χέρι του συντρόφου σου να σου απαλύνει το βάρος; Πες μου πόσες φορές γεμάτη διάθεση και ενέργεια δεν ευχήθηκες να είχες κάποιον  για να του μαγειρέψεις; Να τον φροντίσεις; Να του προσφέρεις στιγμές κυρίως; Να ονειρευτείτε μαζί;

Σε ζορίζω και το ξέρω. Σου θυμίζω πράγματα που έκανες κόπο να ξεχάσεις. Πράγματα που δεν σε βολεύει να θυμάσαι. Αλλά κάλιο να τα ακούσεις από εμένα τώρα παρά από κανέναν ποτέ!

Φυσικά και το έχω ακούσει. Δεν υπάρχουν άντρες! (Αυτό το λένε οι γυναίκες βέβαια. Οι άντρες λένε ότι δεν υπάρχουν γυναίκες .)

Και τότε γιατί αν βγεις έξω μετράς τόσους ανθρώπους μόνους τους; Τι φταίει;

Μήπως πήραμε πολύ φόρα βρε κορίτσι μου; Μήπως ήπιαμε πολύ μαγικό φίλτρο και έχουμε γίνει οι body builder του δυναμισμού;  Μήπως κατά λάθος ή και επίτηδες γίναμε ο άντρας  στην θέση του άντρα; Και τέλος μήπως πείσαμε τους άλλους αλλά και εμάς  τις ίδιες ότι μπορούμε να ζήσουμε έτσι μισές, ζωή ολόκληρη;

Μπορεί αυτά που γράφω να μην είναι για σένα βέβαια. Μπορεί το βράδυ που θα ξαπλώνεις η ψυχή σου να μην αναζητά μια αγκαλιά να έρθει βάλσαμο στα περίεργα της ζωής. Και το πρωί μόλις ξυπνήσεις, ενώ ακόμα είσαι ευάλωτη να μην εύχεσαι να ήταν τώρα εδώ να πείτε τις πρώτες κουβέντες της ημέρας μαζί. Να πάρετε μαζί δύναμη πριν τον αγώνα της ημέρας.

Μπορεί… Αν όμως δεν είναι έτσι, και είσαι περισσότερο γυναίκα από ότι κατά βάθος σου επιτρέπεις, τότε μήπως να έψαχνες να δεις ποιες είναι αυτές οι θηλυκές πινελιές που έχεις καταχωνιάσει βαθιά στην ψυχή σου, για να μην σε θεωρήσουν ευάλωτη;  Αν κάποιος σου έλεγε ότι είναι απόλυτα ασφαλές να δείξεις την ανάγκη σου για έναν άλλο άνθρωπο, τι θα έκανες αλήθεια;  Αν κάποιος, τέλος, σου έλεγε ότι η Σούπερ Γούμαν το γένος Παντοδύναμους είναι πασέ, και ότι η  νέα μόδα θέλει συντροφικότητα, και μοίρασμα, τότε ποιο θα ήταν το δικό σου πραγματικό στυλ ανθρώπου; Ποιες πλευρές σου θα άφηνες να βγουν στην επιφάνεια;

Με άλλα λόγια αν ερχόταν κάποιος και σου έλεγε ότι μπορείς να ξαναγίνεις Αληθινή Γυναίκα… εσύ πως θα το γιόρταζες;

Eλίνα Γιαχαλή

Φόβος στο κόκκινο!

Αυτό που φαίνεται είναι η σκιά ενός κοπαδιού από καμήλες.
Η φωτογραφία πάρθηκε το ηλιοβασίλεμα και αν κάποιος
κοιτάξει πιο προσεκτικά θα δει το αληθινό σώμα των ζώων
το οποίο είναι πολύ μικρότερο από ότι η σκιά του!

Επηρεασμένη από την δίνη των εξελίξεων που συμβαίνουν γύρω μας είχα πραγματικά προβληματιστεί για το θέμα του επόμενου άρθρου μου. Με στόχο πάντα να παρέχω μια ουσιαστική πρόταση η οποία θα συμβάλλει στην ισορροπία της ζωής μας επέλεξα να αναφερθώ σήμερα σε αυτό που όλοι βλέπουν αλλά λίγοι αναφέρουν καθώς η προσοχή μπορεί να είναι εστιασμένη αλλού.

Στον Φόβο και την Πίεση, δυο στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να περιγράψουν την ατμόσφαιρα που επικρατεί γύρω μας αλλά και μέσα μας.

Δυο στοιχεία τα οποία μας έχουν προκαλέσει μούδιασμα και ίσως έχουν φέρει αδράνεια μερική ή ολική σε πολλούς από εμάς και στους ανθρώπους του περιβάλλοντος μας.

Μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό;

Επιτρέψτε μου να παίξουμε λίγο με το μυαλό μας και να δούμε και από μόνοι μας...

Ας αφήσετε τον εαυτό σας να φοβηθεί.

Και τώρα θέλω να δυναμώσετε ακόμα αυτή την ένταση και να φοβηθείτε ακόμα περισσότερο.

Και τώρα ακόμα πιο πολύ!!! Θέλω να βάλετε τα δυνατά σας και να φοβηθείτε τόσο ώστε να είστε σίγουροι ότι άλλο πιο πολύ δεν παίρνει να φοβηθείτε. Φόβος στο τέρμα - Μανούλα φοβάμαι!!!

Και τώρα μπορείτε να σταματήσετε την άσκηση. Και να επανέλθετε στην προηγούμενη κατάσταση...

Θα ήθελα να ρίξετε μια ματιά γύρω σας ...

Να δείτε αν κάτι άλλαξε προς το καλύτερο τώρα που φοβηθήκατε...

Να δείτε αν κάτι άλλαξε γενικά τώρα που φοβηθήκατε...

Να δείτε, τέλος πάντων, αν ο φόβος έχει κάτι το οποίο σας έχει προσθέσει μια θετική αλλαγή οπουδήποτε...

Και μετά να αποφασίσετε... Αν τον κρατάτε ή τον αφήνετε!

Μπορεί κάποιοι από εσάς να έχετε ενστάσεις... πολύ δικαιολογημένες και κατανοητές. Οι δυσκολίες που προκύπτουν γύρω μας είναι πραγματικές. Αλλά πιστέψτε με...και οι δυνάμεις μας πάλι πραγματικές είναι!

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ελίνα Γιαχαλή,

Το γονίδιο που όλοι θέλουμε...

Once you fix your microlife and macrolife will fix itself on its own...

Έχω ένα θέμα. Κάθε φορά που βγαίνω και ξεκινάμε μια συζήτηση με μια παρέα, έχουμε τόσα πολλά ωραία πράγματα να πούμε για το πόσο όμορφα νιώθουμε όταν βαδίζουμε στους δρόμους της Ευρώπης, για το πόσο άνετα κάνουμε τις δουλειές μας στις τράπεζες κλπ χωρίς κάποιος να επιχειρεί να μας πάρει την σειρά, για τους οδηγούς που δίνουν προτεραιότητα στον πεζό κλπ.

'Ολο αυτό όπως είναι λογικό, αφαιρεί το  στρες, μας χαλαρώνει και με την σειρά του αφαιρεί  και τα δικά μας στοιχεία επίθεσης και ανταγωνισμού και δεν τα αναπαράγουμε και εμείς αλλού.

Πραγματικά, αν κάποιος φωτογράφος περάσει και αποθανατίσει την στιγμή εκείνη που με ενθουσιασμό μιλάμε  στην παρέα για όλα αυτά τα όμορφα και θαυμαστά που ζούμε εκεί έξω, θα βγάλει φωτεινά πρόσωπα γεμάτα ζωντάνια και διάθεση...


Χμ... και μετά έρχεται η αναπόφευκτη σύγκριση... Με το που πατάμε το πόδι μας στο Ελ. Βενιζέλος, δυο είναι οι εκδοχές...

Ή θα προσέχουμε για εκείνον τον ανόητο βιαστικό και αγενή οδηγό που δεν σεβάστηκε τους πεζούς και κόντευε να μας σκοτώσει όταν περνάγαμε τον δρόμο...

Ή θα προσέξουμε εκείνον τον ανόητο βιαστικό και ανίδεο πεζό που προσπάθησε να περάσει τον δρόμο και κοντέψαμε να τον πατήσουμε!

........

Και λίγη παύση ακόμα...

........

Δεν θα  επεκταθώ άλλο. Μόνο δυο ερωτήσεις ας μου επιτραπούν....

'Εστω... λέω....έστω, οτι ο κόσμος είναι έτσι γιατί είμαστε εμείς έτσι...
Τότε πως πρέπει να γίνουμε εμείς για να ακολουθήσει και ο κόσμος αμέσως μετά? Η απάντηση δική σας.

Ελίνα Γιαχαλή


ΥΓ. Αυτό είναι ένα ποστ που δεν είχε να κάνει καθόλου με την κρίση. Αναρωτιέμαι όμως μήπως η νοοτροπία που περιγράφεται σε αυτό...έχει.

Ναι...

...ή όχι? Ποιά από τις δύο είναι η αγαπημένη σου λέξη?

Και το ποιο σημαντικό...ποιά είναι η επίδραση που έχει η κάθε μια στην ζωή σου?

Το Ναι θα μπορούσες να το έχεις χρησιμοποιήσει από καλοσύνη, ευγένεια και προθυμία.

Επίσης θα μπορούσες να το έχεις χρησιμοποιήσει και σε περιπτώσεις που δεν το εννοούσες, από φόβο, υπερεκτίμηση των δυνάμεων σου και ίσως από ενοχές ή ανασφάλεια.

'Ισως πάλι υπάρχει η πεποίθηση οτι το να λες σε όλα 'Ναι' θα δυναμώσει

την θέση σου, θα σε βοηθήσει να αποκτήσεις περισσότερους φίλους, να κρατήσεις δίπλα σου τον ή την σύντροφο σου ( αποφεύγοντας τις διαφωνίες) κλπ.

Ναι ναι ναι σωστά κατάλαβες...

Σωστά τα παραπάνω μα έρχεται ένα: Ναι μεν...αλλά.

Γιατί η αλήθεια είναι οτι σε κάθε τι που λες Ναι ... σε κάτι άλλο λες 'Οχι.

Συνεπώς εδώ θα κάνω μερικές ερωτήσεις και ας παίξουμε λίγο με το μυαλό μας και ας τις απαντήσουμε...έτσι για γούστο...

Τι θα σήμαινε λοιπόν το 'Οχι στις αρνητικές σκέψεις επί 24ώρου βάσης?

...'Οχι στην παθητική στάση ζωής?

...'Οχι στην αποδοχή των ανθρώπων που καταπατούν τις αξίες μας?

...'Οχι στην ζωή που δεν αφήνει χώρο και χρόνο για τους σημαντικούς ανθρώπους μας?

Τι θα σήμαινε το 'Οχι στο να κατηγορούμε τους άλλους...τα ζώδια...τον καιρό κλπ για τα δεινά που μας συμβαίνουν?

...'Οχι στην μέτρια απόδοση μας στην δουλειά?

...'Οχι στα πισώπλατα σχόλια?

...'Οχι στα νεύρα όταν οδηγούμε?

...'Οχι στην σπατάλη των δυνάμεων μας?

...'Οχι στον συμβιβασμό μας στο μέτριο?

...'Οχι στην αυτολύπηση και την συνεχή (αυτο)κριτική?

...'Οχι στα πράγματα που δεν είναι μέσα στο σχέδιο ευτυχίας μας?

Τέλος τι θα σήμαινε το 'Οχι σε όλα εκείνα που μας απομακρύνουν από αυτό που πραγματικά είμαστε?

Αν πέρναμε την απόφαση να πούμε 'Οχι σε όλα ή σε κάποια από τα παραπάνω...σε τι θα λέγαμε αυτόματα Ναι? Και τέλος τι χρειάζεται να κάνουμε από σήμερα για να αυξήσουμε αυτά τα Ναι στην ζωή μας?

Ελίνα Γιαχαλή

Εσύ...τι ομάδα είσαι;

Το πιο πιθανό είναι να διαβάζεις αυτές τις γραμμές στο γραφείο του σπιτιού ή του γραφείου σου και να ξεκλέβεις πέντε λεπτά από την δουλειά που πρέπει να κάνεις. 

Στην συνέχεια μάλλον θα κλείσεις τον υπολογιστή και θα πας σπίτι, κάνοντας μια σύντομη στάση για τα απαραίτητα ψώνια πριν, και ελπίζεις ίσως και για καμία βόλτα που θα σου δώσει την ευκαιρία να δεις δυο φίλους και να ξεσκάσεις λίγο. Και αύριο το ίδιο.... 


Για να μην σου πω και μεθαύριο.... 
Και πάει έτσι... Σπίτι- Δουλειά- Δουλειά- Σπίτι με κάποια διαλείματα για να δεις τους δυο κοντινούς σου φίλους γιατί... πραγματικά το εννοείς...Δεν έχεις ενέργεια και όρεξη για κάτι παραπάνω.... 

Επέτρεψε μου να μοιραστώ κάτι μαζί σου...Μια μικρή πρόταση που μπορεί να φέρει μια μεγάλη αλλαγή....
Το τρίτο σου σπίτι! - Ένα σταθερό μέρος συνάντησης με μια σταθερή ομάδα ανθρώπων που δεν θα είναι οικογένεια ή κοντινοί φίλοι, με σταθερή συχνότητα συνάντησης. -

Μπορεί να είναι μια ομάδα σε σχέση με ένα χόμπυ, μια ομάδα με έναν κοινό κοινωνικό προβληματισμό, μια ομάδα πεζοπορίας ή μια ομάδα φιλανθρωπίας. Επιλέγεις ή δημιουργείς εσύ την ομάδα στην οποία θα επιθυμούσες να ανήκεις. 

Γιατί πιστεύεις οτι το ποδόσφαιρο έχει τόσους οπαδούς; 
Γιατί το να ανήκει κάποιος σε μια ομάδα έξω από τις υποχρεώσεις της οικογένειας και της δουλειάς έχει αμέτρητα οφέλη για την ισσοροπία και την υγεία μας. 

Δίνει αισιοδοξία, μοίρασμα, φρέσκες ιδέες, ψυχαγωγία (και όχι απλή και προσωρινή διασκέδαση) και καταπολεμά το στρες. Πιο ειδικά... επιτρέπει στο συνειδητό μέρος του μυαλού μας να ξεκουραστεί και στο υποσυνείδητο να δουλέψει πιο αποτελεσματικά, επιτρέποντας μας πολλές φορές να έχουμε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην διαχείριση των σημαντικών θεμάτων μας. 

Με απλά λόγια, το να ανήκεις σε μια ομάδα θα αυξήσει ουσιαστικά την ποιότητα της ζωής σου! 

Περισσότερο από ποτέ λοιπόν, έρχομαι να σε ρωτήσω και πάλι... 

Εσύ σε ποια ομάδα είσαι; 

Ελίνα Γιαχαλή 

Καλή Χρονιά με μια ερώτηση για αρχή. Τις εξής δυο:

Καλή Χρονιά σε όλους μας,

Ας ξεκινήσουμε με μια ερώτηση για εισαγωγή...

Ή μάλλον με δύο, και ας διαλέξεις αυτή που σε αντιπροσωπεύει καλύτερα.

Την πρόοδο σου στην ζωή της μετράς σύμφωνα με την απόσταση που διένυσες από εκεί που ξεκίνησες?

'Η με την απόσταση που σου μένει για να φτάσεις εκεί που λαχταρά η ψυχή σου?

Χμ... tough one ehh?

Στην πρώτη  η απάντηση έρχεται αβίαστα στο μυαλό, μιας και έχουμε καθαρή εικόνα για το από που ερχόμαστε. Συχνά δε, μπορεί να σταματάμε και να μας δίνουμε και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη για Μπράβο, μιας και βλέποντας τον δρόμο που εχουμε διανύσει αισθανόμαστε μια επιτυχία βρε αδερφέ.

Και πολύ καλά κάνουμε. Κοίτα πόσο δρόμο κάναμε. Πόσες δυσκολίες περάσαμε. Πόσο τα έχουμε καταφέρει.

...Χμμ... άλλη ερώτηση...

Τα μάτια προς τα που κοιτούν όταν σκεφτόμαστε έτσι?

Πολύ σωστά!  Προς τα πίσω. Και η πλάτη είναι ωραιότατα γυρισμένη προς το μέλλον μας. Πιο μακριά από εκεί που ξεκινήσαμε να είναι και ότι είναι...(?)

Ή μήπως όχι? Μπράβο μας μέχρι εδώ αλλά μήπως δεν μας αρκεί? Μήπως χρειαζόμαστε κάτι ακόμα για να είμαστε καλά? (Απλή λέξη αλλά το 'καλά' για τον καθένα διαφέρει και έτσι το δανείζομαι για αυτή την πρόταση.)
Ίσως για φέτος η ματιά μας θα πρέπει να στραφεί σε άλλη κατεύθυνση. Να μας εξασφαλίσει οτι τα βήματα μας μας πάνε πιο κοντά στον προορισμό μας....

....και ακόμα πιο σημαντικά: Να ορίσουμε τον προορισμό μας.

Καλή Χρονιά σε όλους μας και καλή διαδρομή, με την ματιά στραμένη μπροστά!

Ελίνα Γιαχαλή

Aυτό το άρθρο γράφτηκε 6 Ιανουαρίου 2012. Ξαναδημοσιεύτηκε 12 Ιανουαρίου 2024. Πιστεύω ότι θα είναι χρήσιμο να γνωρίζεις ότι εκείνος που επιμένει...Νικά!