2/22/2012

Φόβος στο κόκκινο!


Αυτό που φαίνεται είναι η σκιά ενός κοπαδιού από καμήλες.
Η φωτογραφία πάρθηκε το ηλιοβασίλεμα και αν κάποιος
κοιτάξει πιο προσεκτικά θα δει το αληθινό σώμα των ζώων
το οποίο είναι πολύ μικρότερο από ότι η σκιά του!

Επηρεασμένη από την δίνη των εξελίξεων που συμβαίνουν γύρω μας είχα πραγματικά προβληματιστεί για το θέμα του επόμενου άρθρου μου. Με στόχο πάντα να παρέχω μια ουσιαστική πρόταση η οποία θα συμβάλλει στην ισορροπία της ζωής μας επέλεξα να αναφερθώ σήμερα σε αυτό που όλοι βλέπουν αλλά λίγοι αναφέρουν καθώς η προσοχή μπορεί να είναι εστιασμένη αλλού.

Στον Φόβο και την Πίεση, δυο στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να περιγράψουν την ατμόσφαιρα που επικρατεί γύρω μας αλλά και μέσα μας.

Δυο στοιχεία τα οποία μας έχουν προκαλέσει μούδιασμα και ίσως έχουν φέρει αδράνεια μερική ή ολική σε πολλούς από εμάς και στους ανθρώπους του περιβάλλοντος μας.

Μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό;

Επιτρέψτε μου να παίξουμε λίγο με το μυαλό μας και να δούμε και από μόνοι μας...

Ας αφήσετε τον εαυτό σας να φοβηθεί.
Και τώρα θέλω να δυναμώσετε ακόμα αυτή την ένταση και να φοβηθείτε ακόμα περισσότερο.
Και τώρα ακόμα πιο πολύ!!! Θέλω να βάλετε τα δυνατά σας και να φοβηθείτε τόσο ώστε να είστε σίγουροι ότι άλλο πιο πολύ δεν παίρνει να φοβηθείτε. Φόβος στο τέρμα - Μανούλα φοβάμαι!!!

Και τώρα μπορείτε να σταματήσετε την άσκηση. Και να επανέλθετε στην προηγούμενη κατάσταση...
Θα ήθελα να ρίξετε μια ματιά γύρω σας ...
Να δείτε αν κάτι άλλαξε προς το καλύτερο τώρα που φοβηθήκατε...
Να δείτε αν κάτι άλλαξε γενικά τώρα που φοβηθήκατε...
Να δείτε, τέλος πάντων, αν ο φόβος έχει κάτι το οποίο σας έχει προσθέσει μια θετική αλλαγή οπουδήποτε...

Και μετά να αποφασίσετε... Αν τον κρατάτε ή τον αφήνετε!

Μπορεί κάποιοι από εσάς να έχετε ενστάσεις... πολύ δικαιολογημένες και κατανοητές. Οι δυσκολίες που προκύπτουν γύρω μας είναι πραγματικές. Αλλά πιστέψτε με...και οι δυνάμεις μας πάλι πραγματικές είναι!

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ελίνα Γιαχαλή,


2/03/2012

Το γονίδιο που όλοι θέλουμε...


Once you fix your microlife and macrolife will fix itself on its own...

Έχω ένα θέμα. Κάθε φορά που βγαίνω και ξεκινάμε μια συζήτηση με μια παρέα, έχουμε τόσα πολλά ωραία πράγματα να πούμε για το πόσο όμορφα νιώθουμε όταν βαδίζουμε στους δρόμους της Ευρώπης, για το πόσο άνετα κάνουμε τις δουλειές μας στις τράπεζες κλπ χωρίς κάποιος να επιχειρεί να μας πάρει την σειρά, για τους οδηγούς που δίνουν προτεραιότητα στον πεζό κλπ.

'Ολο αυτό όπως είναι λογικό, αφαιρεί το  στρες, μας χαλαρώνει και με την σειρά του αφαιρεί  και τα δικά μας στοιχεία επίθεσης και ανταγωνισμού και δεν τα αναπαράγουμε και εμείς αλλού.


Πραγματικά, αν κάποιος φωτογράφος περάσει και αποθανατίσει την στιγμή εκείνη που με ενθουσιασμό μιλάμε  στην παρέα για όλα αυτά τα όμορφα και θαυμαστά που ζούμε εκεί έξω, θα βγάλει φωτεινά πρόσωπα γεμάτα ζωντάνια και διάθεση...


Χμ... και μετά έρχεται η αναπόφευκτη σύγκριση... Με το που πατάμε το πόδι μας στο Ελ. Βενιζέλος, δυο είναι οι εκδοχές...

Ή θα προσέχουμε για εκείνον τον ανόητο βιαστικό και αγενή οδηγό που δεν σεβάστηκε τους πεζούς και κόντευε να μας σκοτώσει όταν περνάγαμε τον δρόμο...

Ή θα προσέξουμε εκείνον τον ανόητο βιαστικό και ανίδεο πεζό που προσπάθησε να περάσει τον δρόμο και κοντέψαμε να τον πατήσουμε!

........

Και λίγη παύση ακόμα...

........

Δεν θα  επεκταθώ άλλο. Μόνο δυο ερωτήσεις ας μου επιτραπούν....

'Εστω... λέω....έστω, οτι ο κόσμος είναι έτσι γιατί είμαστε εμείς έτσι...
Τότε πως πρέπει να γίνουμε εμείς για να ακολουθήσει και ο κόσμος αμέσως μετά? Η απάντηση δική σας.

Ελίνα Γιαχαλή


ΥΓ. Αυτό είναι ένα ποστ που δεν είχε να κάνει καθόλου με την κρίση. Αναρωτιέμαι όμως μήπως η νοοτροπία που περιγράφεται σε αυτό...έχει.