Το γονίδιο που όλοι θέλουμε...

Once you fix your microlife and macrolife will fix itself on its own...

Έχω ένα θέμα. Κάθε φορά που βγαίνω και ξεκινάμε μια συζήτηση με μια παρέα, έχουμε τόσα πολλά ωραία πράγματα να πούμε για το πόσο όμορφα νιώθουμε όταν βαδίζουμε στους δρόμους της Ευρώπης, για το πόσο άνετα κάνουμε τις δουλειές μας στις τράπεζες κλπ χωρίς κάποιος να επιχειρεί να μας πάρει την σειρά, για τους οδηγούς που δίνουν προτεραιότητα στον πεζό κλπ.

'Ολο αυτό όπως είναι λογικό, αφαιρεί το  στρες, μας χαλαρώνει και με την σειρά του αφαιρεί  και τα δικά μας στοιχεία επίθεσης και ανταγωνισμού και δεν τα αναπαράγουμε και εμείς αλλού.

Πραγματικά, αν κάποιος φωτογράφος περάσει και αποθανατίσει την στιγμή εκείνη που με ενθουσιασμό μιλάμε  στην παρέα για όλα αυτά τα όμορφα και θαυμαστά που ζούμε εκεί έξω, θα βγάλει φωτεινά πρόσωπα γεμάτα ζωντάνια και διάθεση...


Χμ... και μετά έρχεται η αναπόφευκτη σύγκριση... Με το που πατάμε το πόδι μας στο Ελ. Βενιζέλος, δυο είναι οι εκδοχές...

Ή θα προσέχουμε για εκείνον τον ανόητο βιαστικό και αγενή οδηγό που δεν σεβάστηκε τους πεζούς και κόντευε να μας σκοτώσει όταν περνάγαμε τον δρόμο...

Ή θα προσέξουμε εκείνον τον ανόητο βιαστικό και ανίδεο πεζό που προσπάθησε να περάσει τον δρόμο και κοντέψαμε να τον πατήσουμε!

........

Και λίγη παύση ακόμα...

........

Δεν θα  επεκταθώ άλλο. Μόνο δυο ερωτήσεις ας μου επιτραπούν....

'Εστω... λέω....έστω, οτι ο κόσμος είναι έτσι γιατί είμαστε εμείς έτσι...
Τότε πως πρέπει να γίνουμε εμείς για να ακολουθήσει και ο κόσμος αμέσως μετά? Η απάντηση δική σας.

Ελίνα Γιαχαλή


ΥΓ. Αυτό είναι ένα ποστ που δεν είχε να κάνει καθόλου με την κρίση. Αναρωτιέμαι όμως μήπως η νοοτροπία που περιγράφεται σε αυτό...έχει.